“แม้ว่าบุคคลผู้มีการกระทำอันชอบธรรมจะเป็นที่พึงพอพระทัยและเป็นที่ยอมรับ ณ เบื้องหน้าธรณีประตูของพระผู้เป็นเจ้า? แต่กระนั้นการกระทำทั้งหลายควรเป็นผลมาจากความรู้ แม้ว่างานหัตถกรรมของคนตาบอดจะไม่มีสิ่งใดเปรียบปานได้และวิจิตรงดงามเพียงใด กระนั้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้เห็นงานนั้น สัตว์ทั้งหลายได้ตรากตรำงานอย่างหนักมากเพียงใดให้แก่มนุษย์ ทั้งแบกลากของหนักและมีส่วนช่วยอย่างมากเพียงใดในการทำให้เกิดความสะดวกและความสบายแก่มนุษย์ แต่กระนั้นเพราะสัตว์เหล่านั้นไม่มีความสำนึก พวกมันจึงไม่ได้รู้สึกปีติยินดีกับรางวัลตอบแทนใดๆ สำหรับความเหนื่อยยากทั้งหมด เมฆตกลงมาเป็นสายฝนแห่งความกรุณา บำรุงเลี้ยงต้นพืชและไม้ดอกนานา และให้ความเขียวชอุ่มและเสน่ห์ดึงดูดแก่ทุ่งราบและทุ่งหญ้า ป่าและสวน แต่กระนั้นเมฆเหล่านั้นก็ไม่ตระหนักรู้ถึงผลลัพธ์และผลพวงต่างๆ ของการหลั่งไหลของสายฝนนั้น? พวกมันไม่ได้รับคำสรรเสริญหรือเกียรติยศ หรือได้รับการแสดงความขอบคุณและความเห็นชอบจากมนุษย์คนใดเลย ตะเกียงให้แสงสว่างแต่ตะเกียงนั้นก็ไม่มีความตระหนักรู้อย่างมีสติในการทำเช่นนั้น และไม่มีผู้ใดรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณต่อมัน ในลักษณะที่แตกต่างออกไปจากนี้ มนุษย์ผู้มีการกระทำอันชอบธรรมและความประพฤติอันดีงามย่อมจะหันหน้าไปอย่างมั่นใจสู่พระผู้ทรงเป็นแสงสว่างไม่ว่าเขาจะสังเกตเห็นแสงสว่างนั้นจากที่ใดก็ตาม ประเด็นก็คือเช่นนี้ ซึ่งก็คือว่า ความศรัทธาประกอบด้วยทั้งความรู้และการปฏิบัติของงานที่ดีทั้งหลาย”